Όσο πιο μικρό είναι το παιδί, τόσο λιγότερο επεξεργάζεται γνωστικά τα ερεθίσματα-πληροφορίες που δέχεται από το περιβάλλον και τόσο πιο εύκολα αντιγράφει τις συμπεριφορές των ατόμων με τους οποίους μεγαλώνει.
Στα μάτια ενός παιδιού οι γονείς του είναι οι «τέλειοι άνθρωποι» των οποίων οι συμπεριφορές εξιδανικεύονται και αντιγράφονται μιας και θεωρούνται ως σωστές.
Χρειάζεται λοιπόν προσοχή αφού το σπίτι θα μπορούσε να θεωρηθεί το «καλούπι» μέσα στο οποίο θα χυθούν τα χαρακτηριστικά ενός παιδιού και θα αποκτήσουν μορφή με βάση αυτό (έχει αποδειχτεί πως βίαιοι γονείς βγάζουν συνήθως βίαια παιδιά, παθητικοί γονείς βγάζουν παθητικά παιδιά κ.τ.λ.).
Άκουγε το παιδί σου με προσοχή. Κοίτα το στα μάτια όταν σου μιλάει.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς, οι λέξεις και ο τόνος της φωνής σου να είναι αυτά που θα αποδεχόσουν κι εσύ αν σου μιλούσε το παιδί σου.
Δώσε στο παιδί σου το χώρο να έχει απόψεις και προτιμήσεις διαφορετικές από τις δικές σου (ή από αυτές των άλλων μελών της οικογένειας).
Να εκτιμάς την ανάγκη του παιδιού σου για ιδιωτικότητα. Μην ανοίγεις τα γράμματά του και μην κρυφακούς τις τηλεφωνικές του συνομιλίες.
Χτύπα την πόρτα πριν μπεις στο δωμάτιο του παιδιού σου, ειδικά όταν είναι κλειστή.
Ζήτα του την άδεια για να χρησιμοποιήσεις ή να δανειστείς κάτι δικό του.
Άφησε το παιδί σου να αντιδρά στις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο απ’ οτι θα έκανες εσύ, χωρίς να το κρίνεις, να το ταπεινώνεις ή να το γελοιοποιείς.
Να φωνάζεις το παιδί σου έτσι όπως θέλει να το φωνάζεις. Να αντιστέκεσαι στον πειρασμό να χρησιμοποιείς ονόματα ή παρατσούκλια που του προκαλούν αμηχανία ή χαϊδευτικά ονόματα που νιώθει ότι έχει ξεπεράσει.
Όταν κάποιος ρωτάει κάτι το παιδί σου, άφησέ το να απαντήσει μόνο του. Αντιστάσου στον πειρασμό να μιλήσεις εσύ για λογαριασμό του, ειδικά όταν είναι παρόν.
Σύστησε το παιδί σου σε κάποιον που συναντάει για πρώτη φορά.
