Τοπαλούδης στο Dikaiologitika News: Να μεγαλώσουμε τον γιο μου με την ίδια αγάπη που μεγαλώσαμε και την Ελένη

Είναι ίσως ο πιο χαροκαμένος άνθρωπος που αντικρίζει το πανελλήνιο εδώ και ένα χρόνο, μια φιγούρα άκρως τραγική συνώνυμη με τον ύψιστο ανθρώπινο πόνο, αυτόν του να χάνεις το παιδί σου άδικα και βάναυσα. Λίγες ημέρες μετά την αρχή της δίκης που όλη η Ελλάδα παρακολουθεί με μεγάλο ενδιαφέρον, ο Γιάννης Τοπαλούδης, πατέρας της άτυχης Ελένης μιλάει εφ’ όλης της ύλης στο Dikaiologtika News.

«Όταν τελείωσα την κατάθεσή μου, βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα. Είδα τους συγγενείς του Ροδίτη σε ένα σημείο πιο πέρα και πήγα και τους έδωσα το χέρι μου. Εκείνοι δεν τολμούσαν καν να με κοιτάξουν στα μάτια. Το μήνυμα που ήθελα να περάσω χαιρετώντας τους είναι ότι πρέπει όλοι να λειτουργούμε σαν γονείς. Και στο δικαστήριο σαν γονιός μίλησα, όχι σαν μάρτυρας.

Με αυτή την κίνηση ήθελα να τονίσω την μεγάλη σημασία του να είσαι γονιός. Ο γονιός πρέπει να δίνει μεγάλο βάρος από νωρίς στο μεγάλωμα των παιδιών του, να τα παρακολουθεί βήμα-βήμα, όταν βλέπει κάτι παραβατικό να προσπαθεί αμέσως να το διορθώσει.

Το χέρι μου έδωσα άλλωστε και στους δικηγόρους των βιαστών μέσα στην αίθουσα. Είναι κινήσεις αξιοπρέπειας αυτές που κάνω. Περιμένω από την Δικαιοσύνη να κάνει το ίδιο- να φερθεί με αξιοπρέπεια και να τιμήσει την μνήμη της κόρης μου.

Η γυναίκα μου λιποθύμησε μέσα στην δικαστική αίθουσα. Έχει σάκχαρο, είναι συνέχεια με ινσουλίνες- στις πολύ δύσκολες συναισθηματικά καταστάσεις η υγεία της επιδεινώνεται».

Εκείνη επέλεξε να ξεσπάσει απέναντι στους γονείς του Ροδίτη. Τους είπε: « Να χαίρεστε τον δολοφόνο σας». Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Είναι μάνα και το ξέσπασμά της δικαιολογείται. Κάθε μάνα το ίδιο θα έκανε, τα ίδια θα ένιωθε.

Ο Ροδίτης έκανε λάθος που έκανε αυτή την απρεπή κίνηση στους δημοσιογράφους ( σ.σ. ο φακός τον απαθανάτισε να σηκώνει το μεσαίο του δάχτυλο στον αέρα). Αυτή τη στιγμή τον παρατηρεί και τον κρίνει όλη η ελληνική κοινωνία. Προσωπικά, δεν θέλω καν να τον κοιτάξω – θα είναι σαν να του δίνω αξία. Πάει να κοροϊδέψει με τερτίπια στο δικαστήριο εμάς τους χαροκαμένους γονείς.

Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Τα γεγονότα είναι τόσο ατράνταχτα που το αποτέλεσμα είναι μονόδρομος. Θέλω για τους βιαστές, να τους επιβληθεί το ανώτατο των ποινών.

Όσον αφορά στην οικογένεια μου, ο βασικός στόχος που έχουμε με την γυναίκα μου είναι να μεγαλώσουμε όπως πρέπει το ένα παιδί που μας άφησαν οι δολοφόνοι. Προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε ψυχολογικά υγιή τον γιό μου. Από τις πρώτες ημέρες του συμβάντος είπα στον διευθυντή του σχολείου του ότι δεν με ενδιαφέρει η απόδοση στα μαθήματά του αλλά το πρώτο μας μέλημα είναι η συμπεριφορά του κι η καλή κοινωνικοποίηση του.

Αυτό που θέλω είναι να μεγαλώσουμε τον γιο μου με την ίδια αγάπη και στοργή που μεγαλώσαμε και την Ελένη. Να τον κάνουμε έναν άνθρωπο που θα αγαπάει τον συνάνθρωπο και θα σέβεται την διαφορετικότητα.

Ο επόμενος στόχος μας με την σύζυγό μου είναι να σιγουρευτούμε ότι θα αποδοθεί η δικαιοσύνη για την Ελένη μας. Θέλουμε επίσης να αυστηροποιηθεί ο ποινικός κώδικας για τον βιασμό. Οι βιαστές δεν τιμωρούνται όπως πρέπει στην Ελλάδα.

Όσο για τη συμπαράσταση του κόσμου είναι πραγματικά συγκινητική. Όταν μεταφέρθηκε προχθές η σύζυγος μου στο νοσοκομείο, με πλησίαζε συνεχώς κόσμος εκεί που ήμουν με τον αδερφό μου στο κυλικείο και μου έσφιγγε το χέρι. Ο κόσμος δεν μπορεί να σταματήσει να μας δίνει τα συλλυπητήρια του και έτσι και εμάς τα δάκρυα μας δεν λένε να σταματήσουν.

Τη θέλουμε όμως και τη χρειαζόμαστε αυτή τη συμπαράσταση. Όπως και την παρουσία της Μάγδας Φύσσα. Η παρουσία μιας μάνας που το παιδί της χάθηκε το ίδιο άδικα, είναι για εμάς μια σημαντική κίνηση συμπαράστασης. Θέλω να ευχαριστήσω και τις γυναικείες οργανώσεις που ήταν εκεί- οι γυναίκες που βιάζονται θέλουν δικαίωση.

Αλήθεια δεν ξέρω πως θα συνεχιστεί η ζωή η δική μου κι η ζωή της γυναίκας μου. Δουλεύουμε κι οι δύο σαν εκπαιδευτικοί στο Διδυμότειχο- εγώ δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο εκείνη νηπιαγωγός.

Προς το παρόν είμαστε κι οι δύο σε άδεια, δεν αντέχουμε να διδάξουμε. Είναι δύσκολο να αντικρίζεις παιδιά και να προσπαθείς να τα διδάξεις ενώ έχεις χάσει το δικό σου παιδί. Είναι δύσκολο να του δώσεις κάτι ουσιαστικό. Τα πιο σημαντικά πράγματα δεν μπορούμε να τους τα προσφέρουμε: τη χαρά και την δημιουργικότητα ».